Enkele weken geleden kregen we het verschrikkelijke nieuws te horen dat onze jongste zoon het syndroom van Usher heeft. Op dat moment zakt echt de grond onder je voeten vandaan en kun je het gewoonweg niet geloven. Feit is wel dat het leven doorgaat en dat we er het beste van gaan maken. Met alle hoop uiteraard dat er in de nabije toekomst een oplossing komt, zodat de mensen die hier aan lijden, of die het nog niet weten,mogelijk wel weer wat kunnen zien of horen! Voor dit onderzoek is uiteraard veel geld nodig, Daarom wil ik me inzetten voor Stichting Ushersydroom.......... hoop doet leven!