Drie jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met de Stichting ambulancewens. Twee weken voor mijn 47e verjaardag werd mijn moeder bij ons thuis gebracht; mijn moeder had uitgezaaide borstkanker en ze wilde graag nog naar ons komen. Na een kort bezoekje (ze hield het niet lang vol) zwaaiden we haar uit. Diezelfde nacht overleed ze.

Diezelfde middag vertelde ze me dat ze het zo jammer vond dat ze mijn 50e verjaardag niet meer zou kunnen meemaken, maar dat ze al een cadeau in de kast had klaarstaan. Dat cadeau heb ik dit weekend mogen uitpakken.

Voor mijn 50e verjaardag had ik me voorgenomen geen cadeautjes voor mezelf te vragen, maar mijn gasten te vragen om een donatie aan de Stichting te doen.

Maar het verhaal eindigt daar niet, want na mijn moeders overlijden heeft mijn man me gevraagd of ik misschien op zoek zou willen gaan naar mijn vader. Daar had ik 34 jaar geen contact mee gehad. We zijn een zoektocht gestart en hebben hem gevonden. Een bijzondere ontmoeting! En toen werd mijn vader begin dit jaar ernstig ziek, we dachten dat hij mijn 50e verjaardag niet meer zou meemaken, hij lag weken in coma. Inmiddels is hij ontwaakt, maar is ernstig verzwakt en was niet in staat om te reizen.

Mijn man en ik hebben de stoute schoenen aangetrokken en de stichting gevraagd of ze ook deze wens konden vervullen. De dame aan de telefoon zei direct JA. En zo is de cirkel rond; op mijn 50e verjaardag kon ik toch met 1 ouder samenzijn dankzij deze stichting.

De donaties op mijn verjaardag bedragen bijna 200 euro; ik zou het mooi vinden om de € 300 te halen!

In liefdevolle herinnering aan mijn moeder en in de hoop dat mijn vader en ik nog veel meer herinneringen mogen maken.